Παρελθόντος Έγκλημα

ΠΑΡΕΛΘΟΝΤΟΣ ΕΓΚΛΗΜΑ

Το ελληνικό κράτος περιγράφεται ως έθνος-κράτος δηλαδή κράτος με ένα και μοναδικό έθνος. Ένα έθνος που οφείλει την λάμψη του στον αρχαίο ελληνικό κόσμο και τη συνέχειά του στον χριστιανισμό. Η φυλετική καθαρότητα αποτελεί ένα ακόμη καύχημα του ελληνισμού. Η εδραίωση τέτοιων επικίνδυνων εννοιών όπως της εθνικής ενότητας, της φυλετικής καθαρότητας έχει την βάση της στην καταπάτηση ανθρωπίνων δικαιωμάτων όπως αυτό της ελευθερίας, της αυτοδιάθεσης, της ανεξιθρησκίας, της ζωής.

Το ελληνικό κράτος καταπάτησε κατά συρροή τα ανθρώπινα δικαιώματα των κατοίκων της περιοχής της Μακεδονίας ασχολούμενο με το μακεδονικό ζήτημα. Πριν και μετά την προσάρτηση τμήματος της Μακεδονίας άρχισε μια προσπάθεια εκ μέρους της ελληνικής κυβέρνησης να επικρατήσει το ελληνικό στοιχείο έναντι των άλλων εθνικών ομάδων που κατοικούσαν στη Μακεδονία. Μια άλλη ομάδα ανθρώπων η οποία αποτελούσε σημαντικό πληθυσμιακό ποσοστό της Μακεδονίας είναι οι σλαβόφωνοι μακεδόνες, αποκαλούμενοι και ως Σλαβομακεδόνες.

Μετά την κατάρρευση της οθωμανικής αυτοκρατορίας και την χάραξη των νέων συνόρων από ανίδεους περί της πραγματικής κατάστασης που επικρατούσε στην Μακεδονία, οι Σλαβομακεδόνες έχοντας κοινή γλώσσα, κοινούς χορούς και τραγούδια, βρέθηκαν σκορπισμένοι σε τρεις χώρες:Σερβία, Βουλγαρία, Ελλάδα.

Αναφέρθηκε παραπάνω ότι έγινε προσπάθεια της ελληνικής κυβέρνησης να επικρατήσει το ελληνικό στοιχείο ή να εξαφανιστεί το σλαβικό στοιχείο είναι μια καλύτερη διατύπωση . Οι Σλαβομακεδόνες δεν είχαν το δικαίωμα να μιλήσουν τη δική τους γλώσσα, να χαρούν με τα τραγούδια τους και τους χορούς τους. Κατασκοπεύονταν από ανθρώπους της ελληνικής κυβέρνησης οι οποίοι κατέδιδαν στην αστυνομία όσους μιλούσαν σλαβικά. Στη συνέχεια η αστυνομία τους ξυλοκοπούσε και τους ανάγκαζε να ποιούν ρετσινόλαδο. Στα σχολεία διδάσκονταν μόνο τα ελληνικά κάτι που αντιτίθεται σε διεθνείς συνθήκες οι οποίες υποχρεώνουν την Ελλάδα να δίνει την ευκαιρία στις μειονότητες να διδάσκονται τη γλώσσα τους. Είχε μάλιστα τυπωθεί και αλφαβητάρι στη σλαβική το οποίο προοριζόταν για την παράλληλη διδασκαλία ελληνικών και σλαβικών στα σχολεία της Μακεδονίας, βέβαια το αλφαβητάρι αυτό δεν κυκλοφόρησε ποτέ. Παρόμοια τακτική ακολουθήθηκε και με τους τουρκόφωνους της Θράκης. Άλλο ένα μέτρο που πάρθηκε από την ελληνική κυβέρνηση με σκοπό την επικράτηση του ελληνικού στοιχείου ήταν ο ξεριζωμός κατοίκων της Μακεδονίας σύμφωνα με το θρησκευτικό κριτήριο, όσοι ήταν μουσουλμάνοι αποστέλλονταν στην Τουρκία κάτι που είχε ως αποτέλεσμα χιλιάδες προσφύγων.

Σήμερα λίγοι από τους Σλαβομακεδόνες μπορούν να μιλήσουν τη σλαβική, αριθμός που φθίνει συνεχώς. Η απαγόρευση σε μια ομάδα ανθρώπων να ομιλεί τη γλώσσα της, η οποία λειτουργεί ως φορέας ιστορίας και πολιτισμού , ισοδυναμεί με πράξη γενοκτονίας. Τέτοιες πρακτικές θα πρέπει να καταδικάζονται από κάθε κράτος το οποίο θέλει να αυτοαποκαλείται δημοκρατικό και κράτος δικαίου. Βέβαια το ελληνικό κράτος δεν έχει κάνει κάτι τέτοιο μέχρι σήμερα αποκρύπτοντας συστηματικά τα γεγονότα εκείνης της περιόδου.