Άμβλωση Πρόβλημα ή προβληματισμός;

Σε κάθε εγκυμοσύνη υπάρχουν τρία πρόσωπα. Κάθε ένα από αυτά με τις δικές του ιδιαιτερότητες. Αναμφίβολα θα μπορούσε κανείς να πει πως ο δυσκολότερος ρόλος είναι αυτός της γυναίκας. Είναι όμως; Η απάντηση είναι δύσκολη. Αν βεβαίως μπορούμε να ισχυριστούμε ότι υπάρχει ξεκάθαρη απάντηση.
Η ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη, αποτελεί οξύ και πολλές φορές τραγικό πρόβλημα. Η λύση της έκτρωσης που πολλοί μας εφαρμόζουμε υπόγεια και που πάει να γίνει κοινωνικός θεσμός είναι και αυτή τραγική καθότι δημιουργεί πολλά προβλήματα στη γυναίκα. Ενώ αφήνει άθικτες τις ρίζες του προβλήματος καταπατεί το πιο στοιχειώδες ανθρώπινο δικαίωμα, το δικαίωμα της ζωής, της πιο αδύναμης και ανυπεράσπιστης υπάρξεως, του εμβρύου. Το επιχείρημα ότι το έμβρυο μέχρι 3 μηνών δεν είναι άνθρωπος, δεν προσβάλλει μόνο τη λογική του απλού ανθρώπου, αλλά ανατρέπει μονομιάς τις πιο σύγχρονες επιστημονικές κατακτήσεις στη βιολογία, στη γενετική, στην εμβρυολογία κ.τ.λ. Η επιστήμη σήμερα έχει αποφανθεί, η ζωή ξεκινά από τη στιγμή της σύλληψης.
Το δικαίωμα στη ζωή είναι αναφαίρετο και αυτό φαίνεται πως το γνώριζαν πολύ καλά και οι πρώτες φεμινίστριες οι οποίες είχαν ξεκάθαρη θέση εναντίων της έκτρωσης. Πίστευαν ότι παραβιάζει τα βασικά αξιώματα του φεμινισμού, που περιλάμβαναν μη βία, κατάργηση των διακρίσεων και δικαιοσύνη για όλους. Η έκτρωση γι’ αυτές αποτελούσε την ύψιστη μορφή εκμετάλλευσης της γυναίκας. Δεν δίσταζαν να χρησιμοποιήσουν φράσεις όπως παιδοκτονία και φόνος παιδιού. Αρκετά τραβηγμένες αλλά δεδομένων των τότε συνθηκών κατανοητές. Η Elizabeth Candy Stanton πρωτοπόρα φεμινίστρια είχε πει «Όταν φρονούμε ότι η γυναίκα αντιμετωπίζεται ως περιουσιακό στοιχείο, είναι ατιμωτικό για τις γυναίκες το ότι θα έπρεπε να αντιμετωπίζουμε τα παιδιά μας σαν περιουσιακό στοιχείο, το οποίο διαχειριζόμαστε κατά τα κέφια μας.» (Επιστολή στην Julia Ward Howe, 16 Οκτωβρίου 1873, καταγεγραμμένη στο ημερολόγιο της Howe στη βιβλιοθήκη του πανεπιστημίου του Harvard). Βέβαια θεωρούσαν υπεύθυνους για τις εκτρώσεις τους άνδρες και την ανδροκρατούμενη κοινωνία που εξανάγκαζαν τη γυναίκα να ρίξει το παιδί αν ο τρόπος που το απέκτησε εναντιωνόταν στο τότε κοινωνικό κατεστημένο. Αλλά ακόμα και σήμερα οι απόψεις των σύγχρονων γυναικών δεν διαφέρουν τόσο. Η κα. Καραγιάννη από το Πανελλαδικό Κίνημα Γυναικών είχε δηλώσει «θα μου επιτρέψετε όμως να πιστεύω πως οι γυναίκες που φανατικά φωνάζουν υπέρ της νομιμοποίησης με τόσα συνθήματα, κατά βάθος επιθυμούν με το νόμο τις τύψεις τους. Είναι γνωστό, πως στην Αμερική, στις ειδικές κλινικές εκτρώσεων, προβλέπεται να υπάρχει ψυχίατρος, που θα βοηθήσει τη γυναίκα να ξαναβρεί την ψυχική της ισορροπία μετά την άμβλωση»
Σήμερα, αρκετά χρόνια μετά, πολλές από τις αιτίες που οδηγούσαν τότε στην έκτρωση συνεχίζουν να υπάρχουν. Το πρόβλημα έγκειται στο γεγονός ότι η κοινωνία και το κράτος αδυνατούν σε πολλές περιπτώσεις να παρέχουν τις απαραίτητες συνθήκες για να μεγαλώσει ένα παιδί οδηγώντας έτσι με μαθηματική ακρίβεια χιλιάδες γυναίκες στην έκτρωση. Η κοινωνική κατακραυγή που μπορεί να υποστεί μια γυναίκα είτε επειδή έμεινε έγκυος εκτός γάμου είτε για το νεαρό της ηλικίας της, οι δυσκολίες στην ανατροφή λόγω έλλειψης οικονομικών πόρων είναι στην πλειονότητα τους οι λόγοι που οδηγούν σήμερα μια γυναίκα στο γυναικολόγο της. Δεν μπορεί όμως να παραβλέψει κανείς ότι όντως υπάρχουν πολλές περιπτώσεις που η γέννηση του παιδιού ισοδυναμεί με το θάνατο του η ακόμα χειρότερα και με το θάνατο της μητέρας του. Περιπτώσεις όπου σίγουρα το παιδί θα οδηγηθεί στο θάνατο αργά η γρήγορα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το στίγμα όπου οι πιθανότητες κάποιου παιδιού που πάσχει να επιβιώσει είναι σχεδόν ανύπαρκτες.
Υπάρχουν βεβαίως και περιπτώσεις όπου οι λόγοι της έκτρωσης είναι κάπως διαφορετικοί. Γυναίκες καριέρας όπου μια εγκυμοσύνη είναι επιθυμητή μόνο όταν είναι «προγραμματισμένη» ή ακόμα, εφήμερες σχέσεις που οδηγούν σε «ανεπιθύμητα» αποτελέσματα και για τους δυο. Κανείς δεν μπορεί να καταδικάσει κάποιον για τα σχέδια που κάνει για τη ζωή του ή για τον τρόπο που επιλέγει να ζήσει και να εκφράσει τη σεξουαλικότητα του. Αυτό θα ήταν βήμα πίσω σε αναχρονιστικές και πεπαλαιωμένες αντιλήψεις . Ούτε βεβαίως οι ηθικοπλαστικές ρητορείες κυρίως εκπροσώπων της εκκλησίας για το θέμα όπου προσπαθούν να ενοχοποιήσουν τη μητέρα ασκώντας της πολλές φορές ψυχολογική βία βοηθούν στην επίλυση του προβλήματος. Αντιθέτως τέτοιες μέθοδοι διαιωνίζουν το πρόβλημα προκαλώντας συγκρούσεις μεταξύ των πλευρών που τάσσονται υπέρ ή εναντίων της άμβλωσης.
Ανεξάρτητα αν μια γυναίκα αποφασίσει να γεννήσει ένα παιδί ή όχι οι αλλαγές στη ζωή της θα είναι πολύ σημαντικές. Σχεδόν το 60% των γυναικών που κάνουν έκτρωση επιχειρούν να αυτοκτονήσουν και το 28% δυστυχώς το καταφέρνει, ενώ πάρα πολλές παρουσιάζουν ψυχολογικά προβλήματα. Ακόμα οι επιπτώσεις στην υγεία της μπορεί να είναι πολύ σημαντικές όπως ο διπλασιασμός των πιθανοτήτων εμφάνισης καρκίνου του μαστού για κάθε μια έκτρωση που κάνει κάποια.
Όλα αυτά πρέπει να αποτελούν επιχειρήματα για το ενδιαφέρον και την ευαισθητοποίηση τόσο της πολιτείας όσο και της κοινωνίας και όχι αφορμές για διαμάχες. Πρέπει να σταθούμε δίπλα στη γυναίκα τόσο όταν αποφασίζει να φέρει έναν άνθρωπο στον κόσμο αλλά ακόμη περισσότερο όταν αποφασίζει να μην το κάνει.