Οι εξεγέρσεις δεν μπαίνουν στα μουσεία

Οι εξεγέρσεις δεν μπαίνουν στα μουσεία…

Η εξέγερση του Πολυτεχνείου μπορεί να φαντάζει μακρινή, όμως το νόημά της μένει ζωντανό στη συλλογική μνήμη και σήμερα είναι πιο επίκαιρο από ποτέ. Ο αγώνας του Νοέμβρη του ‘73 για ελευθερία, δημοκρατία, παιδεία και κοινωνική δικαιοσύνη ή αλλιώς ο αγώνας για «ψωμί παιδεία ελευθερία» έμεινε στην Ιστορία τόσο για το αποτέλεσμά του όσο και για τις μαζικές, ενωτικές διαδικασίες του. Η εισβολή του τανκ της πανικοβλημένης τότε χούντας και μιας αλησμόνητης αιματοχυσίας, ήταν η βίαιη απάντηση της χούντας στην άνθιση ενός κινήματος μέσα σε μία ανελεύθερη κοινωνία.

‘‘Θύματα’’ δεν υπήρξαν, υπήρξαν αγωνιστές. Ήρωες δεν υπήρξαν, υπήρξαν άνθρωποι. Άνθρωποι υπάρχουν και σήμερα, άτομα καθημερινά που διεκδικούν ακόμα το περιεχόμενο του συνθήματος «ψωμί παιδεία ελευθερία». Το ’73 φοιτητές, εργαζόμενοι και ελεύθερα σκεπτόμενοι πολίτες έδωσαν τη ζωή τους –κυριολεκτικά και μεταφορικά- όχι μόνο για τα παραπάνω ιδανικά αλλά κυρίως για την πραγμάτωση μιας δικαιότερης κοινωνίας. Δηλαδή δεν τίθεται ζήτημα απομυθοποίησης των τότε αγωνιστών, τίθεται ζήτημα πραγματικότητας και πολιτικής συνειδητοποίησης.

Αναλογία και αντιστοιχία βρίσκεται και στις σημερινές κινητοποιήσεις φοιτητών και εργατών. Οι αγώνες και οι κινητοποιήσεις των τελευταίων δύο χρόνων δεν είναι διόλου ευκαταφρόνητοι ή πολιτικά άκαιροι. Το αίτημα για δημόσια και δωρεάν παιδεία είναι αίτημα διαχρονικό που αποτέλεσε σύμβολο της γενιάς του Πολυτεχνείου. Η ανάγκη για την ποιοτική αναβάθμιση της προσχολικής, σχολικής και πανεπιστημιακής παιδείας και η ριζοσπαστική αλλαγή της, έξω από τα μεσαιωνικά πλέγματα και τα στερεότυπα του παρελθόντος , αποτέλεσε φωνή του τότε εξεγερμένου φοιτητικού κόσμου.

Σήμερα οι αγώνες γίνονται για τη διασφάλιση της δημόσιας και δωρεάν παιδείας, για να μην μετατραπεί σε έναν ακόμη χώρο κυριαρχίας της αγοράς, μακριά από τους κινδύνους που περικλείονται στον έλεγχο της γνώσης από τα συμφέροντα του Κεφαλαίου. Μία γνώση η οποία αντί να χρησιμοποιείται για τα συμφέροντα των πολλών και ιδιαίτερα των εργαζομένων χρησιμοποιείται για την καταπάτηση των δικαιωμάτων και των κεκτημένων τους για τον πλουτισμό των λίγων. Ζήτημα το οποίο παρέμενε και παραμένει επίκαιρο καθώς η εργασιακή ανασφάλεια και η καταπίεση που υφίσταται ο εργαζόμενος δεν μπορούν, πλέον, να μας αφήνουν αδιάφορους . Ο λόγος της απαίτησης της δημοκρατίας το ’73 ήταν προφανής ∙ ο λόγος που απαιτεί την έξοδο από το τέλμα της δημοκρατίας των οικονομικά ισχυρών σήμερα είναι επιτακτικός για την πραγματική ελευθερία.

Ο κόσμος του ’73 έχοντας επιτακτική όπως προαναφέραμε την ανάγκη της αλλαγής , ξεπέρασε τις οποιεσδήποτε πολιτικές «πρωτοπορίες» , απαρνήθηκε τα στενά πολιτικά όρια που επέβαλαν οι κομματικές παρωπίδες και μέσα από κοινή δράση αποτέλεσε δύναμη ισχυρότατη. Για να αποτελέσει και το σημερινό κίνημα δύναμη ανατροπής απαιτείται η μελέτη της πρακτικής του παρελθόντος που θα επιφέρει τη μαζικότητα μέσω της κοινής δράσης. Μια κοινή δράση που προτείνει τη συνεργασία όλων των οργανωμένων αριστερών δυνάμεων. Μια κοινή δράση που συσπειρώνει τις δεκάδες χιλιάδες ανένταχτου αριστερού κόσμου. Μια κοινή δράση η οποία είναι ανοιχτή και πάλι στον σκεπτόμενο, προβληματισμένο πολίτη. Για εμάς ,το Πολυτεχνείο δεν έχει μουσειακό χαρακτήρα, δεν είναι γιορτή και κομματικό πανηγύρι. Είναι ορόσημο στη συλλογική μνήμη των κοινωνικών αγώνων και μας θυμίζει διαρκώς ότι τα πιο μαζικά και νικηφόρα κινήματα γίνονται από καθημερινούς ανθρώπους που διεκδικούν το αυτονόητο, ότι η αξιοπρέπεια κερδίζεται με αγώνες, ότι ξέρουμε πως μπορούμε να νικάμε. Εμπρός για της γενιάς μας τα πολυτεχνεία!