ΕΠΙΤΑΚΤΙΚΗ ΑΝΑΓΚΗ ΓΙΑ ΚΛΙΜΑΚΩΣΗ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΕΩΝ

Tα τελευταία 2 χρόνια η πανεπιστημιακή κοινότητα έρχεται αντιμέτωπη με ένα κύμα αντιδραστικών μεταρρυθμίσεων που η κυβέρνηση προσπαθεί να περάσει με ετσιθελικές τακτικές. Ωστόσο, το φοιτητικό κίνημα παρά τις δυσκολίες που συνάντησε κατάφερε να αποτρέψει την αναθεώρηση του άρθρου 16 που θα έφερνε το τέλος στο δημόσιο και δωρεάν χαρακτήρα της ανώτατης εκπάιδευσης, τον οποίο με θέρμη υπερασπίζονται προεκλογικάτόσο το ΠΑΣΟΚ όσο και η ΝΔ. Παρά, λοιπόν την καταδικαστική απόφαση των φοιτητών απέναντι σε αυτή την αλλαγή, η κυβέρνηση επιχειρεί πλέον να περάσει από το παράθυρο την αναθεώρηση του άρθρου 16 εφαρμόζοντας την κοινοτική οδηγία για τα Κέντρα Ελευθέρων Σπουδών και διακηρρύσσοντας οτι η λειτουργία τους θα εδραιωθεί με την έκδοση Προεδρικού Διατάγματος το Γενάρη του 2009. Η νικηφόρα πορεία του φοιτητικού κινήματος προήλθε μέσα απο επαναλαμβανόμενες πορείες και συνεχιζόμενες καταλήψεις στις σχολές.
Καθ’ όλο το διάστημα των φοιτητικών καταλήψεων, οι φοιτητές δεχόμασταν επιθέσεις οτι μέσω των καταλήψεων παρεμποδίζεται η ομαλή λειτουργία του πανεπιστημίου. Το ερώτημα όμως που τίθεται είναι το κατά πόσο θα προτιμούσαμε να διεξάγονται κανονικά τα μαθήματα σε ένα πανεπιστήμιο στο οποίο δεν θα υπήρχε άσυλο, θα βιώναμε την περαιτέρω εντατικοποίηση των σπουδών μας και την ποινικοποίηση των αγώνων μας. Αξίζει, εντούτοις να επισημανθεί οτι ο πρύτανης δε διστάζει να διακόπτει τη λειτουργία του πανεπιστημίου όταν ο ίδιος το επιθυμεί(πχ κατα τις προεδρικές εκλογές, τις ημέρες των εγγραφών των 1ετών κτλ), παρακάμπτοντας την κινδυνολογία που έχει αναπτυχθεί περί χάσιμο του εξαμήνου αν σταματήσουν να γίνονται μαθήματα. Προφανώς οι διεκδικήσεις των φοιτητών για ένα καλύτερο αύριο είναι ελλάσσονος σημασίας συγκριτικά με το τι θέλει ο πρύτανης για το πανεπιστήμιό μας. Ένα επιπρόσθετο επιχείρημα που εναντιώνεται στις καταλήψεις είναι αυτό των “βανδαλισμών” που γίνονταν κατά τη διάρκεια που οι σχολές τελούσαν υπο κατάληψη. Πολλοί όμως απο τους διαφωνούντες των κατλήψεων αγνοούν τους βανδαλισμούς που προκαλούνται απο τη ΔΑΠ και τη ΠΑΣΠ κατά την καταμέτρηση στις φοιτητικές εκλογές, όπου σπάζονται τα έδρανα των αμφιθεάτρων κατά των πανηγυρισμών τους.
Αυτό που πρέπει να ξεκαθαριστεί είναι οτι δεν πάσχουμε απο καταληψιολαγνεία απλώς οι καταλήψεις είναι το τελευταίο μέσο πάλης των φοιτητών στην προσπάθειά τους να αντιδράσουν απέναντι στην αδιαλλαξία της εκάστοτε κυβέρνησης. Είναι το μέσο για να εισακουστούν οι ανάγκες και οι απόψεις των φοιτητών που είναι το πιο ζωτικό κομμάτι της πανεπιστημιακής κοινότητας. Άλλωστε, οι καταλήψεις δεν αποτελούν διαδικασίες κατά τις οποίες απονεκρώνεται κάθε είδους δραστηριότητα εντός του πανεπιστημίου. Μπορεί να διακόπτονται τα μαθήματα για ένα διάστημα, αλλά στο χώρο των πανεπιστημίων λαμβάνουν χώρα πολιτιστικές δραστηριότητες, όπως προβολές ταινιών, αντι-μαθήματα, συζητήσεις, που συμβάλλουν στην πολιτικοποίηση των φοιτητών και στην ενεργή συμμετοχή τους στα κοινά σε ένα χώρο που άλλοι προσπαθούν να δημιουργήσουν ένα αποστειρωμένο περιβάλλον που θα μας εκπαιδεύει στα πρότυπα της αγοράς εργασίας.
Καλό θα ήταν να υπενθυμιστεί οτι κατά τη διάρκεια της χούντας, οι δικτάτορες προσπάθησαν να νομιμοποιήσουν κολέγια και διάφορα παραρτήματα πανεπιστημίων της αλλοδαπής στη χώρα μας καθώς και να επιχειρήσουν για πρώτη φορά την εντατικοποίηση των σπουδών μας μέσω του περιβόητου «Καταστατικού Χάρτη». Παρά τις δύσκολες και ανελεύθερες συνθήκες που βίωναν οι φοιτητές κατάφεραν μέσα απο δεκάδες μαζικές Γενικές Συνελεύσεις, καταλήψεις και αποχές απο τα μαθήματά τους να ανατρέψουν τα σχέδια της χούντας. Μπορεί η χούντα να έφυγε, όμως τα βασικά αιτήματα και διεκδικήσεις των φοιτητών παραμένουν ίδια και δυστυχώς τα μέσα με τα οποία θα τα ανατρέψουμε τα σχέδια τους είναι τα ίδια με τότε. Η μαζική και ενεργή συμμετοχή όλων μας κρίνεται αναγκαία για να διεκδικήσουμε ένα μέλλον όπως εμείς το οραματιζόμαστε. Αν το φοιτητικό κίνημα ανέτρεψε την ιδιωτικοποίηση της παιδείας σε καιρούς δικτατορίας γιατί να μην μπορέσει σε καιρούς δημοκρατίας; Άλλωστε τους το χρωστάμε....